Filosofieforum.nl

Nadat ik een interview met Lale Gül had gezien op YouTube (een video van een stukje uit een televisie-uitzending) werd ik nieuwsgierig naar haar boek. Ik begon erin te lezen en het boeide me meteen, ze kan goed schrijven. Maar ik ben er spoedig mee gestopt omdat de woede (misschien wel haat) ervanaf spat. Ik heb moeite met haar veelvuldig voorkomende bijtende sarcasme. Ze noemt haar ouders haar “verwekkers”. Ik begrijp het wel, ze heeft een erg moeilijke jeugd gehad en ze heeft zich moeten bevrijden van veel (islamitische) ballast, maar toch heb ik moeite met het bijtende sarcasme, vooral de hoeveelheid daarvan.

Dit doet me denken aan de topic over traumata viewtopic.php?p=81362#p81362

Uit ervaring weet ik wel dat een emotie er eerst moet mogen zijn voordat er naar zo’n balans gekeken kan worden.

Dit was het interview

Is er wel een trauma voor het trauma?

d.i.: Wanneer wordt een trauma een trauma?
Als er geld mee verdiend kan worden?
Als er mee vergelden kan worden?

Een (geestelijk) trauma is zuiver subjectief doch extreem gevoelig voor invloeden van buitenaf.

Als die invloeden niet door de persoon vallen te keren, is een woedeuitbarsting het enige alternatief.

(Met spijtbetuigingen als de woede weer gezakt is, indien men lef heeft.)

(Oh, even tussen haakjes, youtube heeft mij geblokkeerd, omdat ik hun reclames niet wil zien.)

Dus als je wilt dat ik dit interview kan zien, dan via een ander medium aub.