Respect versus eigenwaarde

[tengeltje11]

Is zo een dilemma waar ik al jaren mee worstel.

Hoe kunnen respect en eigenwaarde samen gaan als ze elkaar betwisten in Bep gevallen?

Concreet,mensen die je ergens wil blijven respecteren om wie ze zijn(niet qua persoonlijkheid),maar juist door dit te doen(en moreel te willen blijven doen),verloochen je bijna jezelf.

Is er een mogelijkheid om zoiets in stand te blijven houden?(dus het respect ergens te blijven houden),zonder jezelf daarin te verliezen?

In de meeste gevallen verdienen zo'n mensen dan je respect niet,weet ik ook wel,maar als die mensen dan toevallig je ouders zijn....dan kan ik,moreel gezien,dat respect niet laten vallen....

De weinige confrontaties die er zijn,slagen er telkens in om me te vullen met negatief gevoel,ik voel me zwak op dat vlak,want bij andere confrontaties heb ik dat niet,en volgens mij is het dat respect die ik wil behouden,die ervoor zorgt dat ik me daar zo kwetsbaar en zwak bij voel.

MaaR kan je daarin en evenwicht vinden?

[solist]

tengeltje11 schreef:

Maar kan je daarin een evenwicht vinden?

Je zou je kunnen prepareren op confrontaties die te verwachten zijn
door van tevoren een strategie te bedenken die voor jou de ruimte
schept om niet beschadigd te worden. Evenwicht op termijn ?

[yopi]

Ik vind dat respect en eigenwaarde elkaar helemaal niet in de weg hoeven te staan. Integendeel. Respect betekent naar mijn idee in zoverre afstand van iemand nemen dat je zowel de waarde van een ander als die van jezelf in stand kan blijven. Juist door die afstand.
Het maakt ook leven in grotere verbanden mogelijk.

Maar dan gaat respect wel over de gelijkwaardigheid van mensen. Niet over specifieke dingen die mensen doen of bepaalde waardes die ze aanhangen.

Hoffelijkheid, omgangsvormen en sociale vaardigheden kunnen dit soort respect mogelijk maken en duidelijk maken.

Met familierelaties en vriendschappen ligt dat vast ingewikkelder omdat het daar om veel meer als respect gaat: afhankelijkheden, liefde, macht en allerlei onbewuste mechanismes. ...

[neus]

Ik weet nog als de dag van vandaag het moment dat mijn vader van zijn voetstuk viel. Dat heeft echt impact.

Voor de rest begrijp je de ander pas als je jezelf begrijpt.

Het gevoel voor eigenwaarde groeit naar mate je andere mensen meer respecteert, of in ieder geval naar mate je een theorie hebt om anderen te kunnen respecteren ondanks hun vreemde gedrag. Zelfrespect komt als je gevoel van eigenwaarde soms minder is, maar je jezelf weer kunt herstellen.

[tengeltje11]

Bedankt al alle drie vr de reactie.

@solist,kan je,maar het grootste kwaad komt er altijd als bv mijn mama me opbelt op eender welk moment,en zo is het meestal,want zelf heb ik eigenlijk geen behoefte om haar te bellen.

@yopi,snap ik en lijkt ook gewoon logisch,alleen blijft die afstand precies niet bestaan,grenzen worden,ongevraagd,overschreden.
Op de een of andere manier laat ik het dus ook toe dat ze de grenzen overschreiden.moet je vinden waar het telkens fout gaat,alvoor het kan omslaan.

@neus,je stuk ff laten indringen en klopt eigenlijk als een bus.

Ik snap idd niet hoe het kan dat dat mezelf telkens weer zo van m'n stuk brengt,en dat terwijl ik het eigenlijk weet nog voor het gesprek begint.

Los van dit nu,is het naar jouw idee dan de bedoeling dat je uiteindelijk voor iedereen een vorm van respect kan opbrengen?

[neus]

Respect voor willekeurig wie is alleen mogelijk vanuit de mystiek dat het leven altijd perfect is.

[Verwijderde gebruiker]

Respect voor willekeurig wie is alleen mogelijk vanuit de mystiek dat het leven altijd perfect is.

Of vanuit de mystiek dat imperfectie ook perfect is.

[tengeltje11]

Respect voor willekeurig wie is alleen mogelijk vanuit de mystiek dat het leven altijd perfect is.

Is dat een realistisch iets om als mens naar te werken?
Want ik kan me momenteel moeilijk voorstellen dat een mens,eender wat er in zijn leven voorvalt,dat als 'perfect' zal gaan ervaren?

@okke,mij lijken ze beiden op hetzelfde neer te komen?

[neus]

Respect voor willekeurig wie is alleen mogelijk vanuit de mystiek dat het leven altijd perfect is.

Is dat een realistisch iets om als mens naar te werken?
Want ik kan me momenteel moeilijk voorstellen dat een mens,eender wat er in zijn leven voorvalt,dat als 'perfect' zal gaan ervaren?

Het is dan dus niet realisitsch om respect voor willekeurig wie te hebben.

Maar ik zie het wel als gebrek van onszelf om de wereld als niet perfect te zien, en niet als een gebrek van de wereld.

[tengeltje11]

Waarom zou dat een gebrek moeten zijn?

Kan het niet gewoon zo zijn?zonder dat het geassocieerd wordt een neg gevoel van gebrek?

[neus]

Het wel of niet perfect zijn van dingen is een subjectief waardeoordeel, en hoort dus bij de waarnemer en niet bij de wereld. De wereld is.

Wat natuurlijk niet wil zeggen dat je niet mag proberen om de wereld te veranderen naar eigen oordeel, maar dat doen ook bijvoorbeeld mannen die vrouwen als slaaf willen hebben.

[Fred]

Hoi Tengeltje

Ik geef cliënten die bij me in therapie komen, wel eens de volgende ( een beetje uitdagende) tekst over "Je Innerlijke stem"

Je hebt een innerlijke stem die je vertelt wat juist voor jou is.
Een stem die je vertelt, wat je behoeften en verlangens zijn en hoe je wenst te leven.
En als je vroeger aangemoedigd bent om naar die stem te luisteren heb je je leven dienovereenkomst ingericht. Dan leef je vanuit je ware zelf.

Maar het is moeilijk voor je geworden om die innerlijke stem van je ware zelf te horen, omdat je erop afgericht bent er niet naar te luisteren.
Als je geen steunt hebt ondervonden, niet gestimuleerd en geprezen werd en niet geleerd hebt op jezelf te vertrouwen, maar integendeel, gekleineerd, bekritiseerd, afgewezen, emotioneel verwaarloosd of zelfs misbruikt bent, ben je geleidelijk aan doof geworden voor je innerlijke stem. Dan heb je een onechte identiteit aangemeten gekregen .

Je leeft dan in een bunker van opgelegde regels, geboden en verboden die niet echt van jou zijn. En je word bang en gaat je schuldig voelen als je je niet aan die niet echt bij jou horend regels houdt. Als je doet wat je onderdrukte innerlijke stem je voorhoudt en wat wel echt bij je past en hoort, ga je je angstig voelen.

Blijven leven in die bunker is een diepgaand verraad aan je ware zelf. En het kan niet anders dan dat zich dat manifesteert in allerlei klachten en kwalen. Dat kan van alles zijn: angstklachten, depressies, vreetbuien, slapeloosheid, relatieproblemen, gevoelens van zinloosheid, minderwaardigheid, schaamte enz, enz.

Hoelang het duurt voordat je uit die bunker kan stappen is o.a. afhankelijk van hoe graag je er uit wilt en wat je er dus voor over hebt. Je therapeut kan je van alles laten inzien, allerlei suggesties doen over hoe je eruit zou kunnen komen, adviezen geven, openingen bieden enz, maar jij moet het uiteindelijk doen, jij moet de stappen zetten.
Als dat niet gebeurd blijf je in je bunker leven. Ook dat is een keuze.

Dus vertel eens:
Hoe graag wil je eruit en wat heb je er voor over, dus wat ben je bereid ervoor te doen?

[nx]

Persoonlijk vind ik "respect" een vaag woord. Wat houdt "respect" eigenlijk in?

[tengeltje11]

@Fred,zo 'zwaar' die tekst,en is totaal niet eentje waar ik me in herken.
Ik kan echt zeggen dat ik gelukkig ben.

Alleen staat dit los van dingen in je leven waar je nog naar zoekt,waar je mee in de knoop ligt of die je nog wil bereiken.
Die dingen kunnen meerwaarde geven aan het geluk die ik al ervaar.
Ik ben ook niet zo vlug van mijn stuk te brengen dat zoiets mijn leven zou beïnvloeden.
Ik raak er gewoon in gedachten niet uit.

@nx,respect....ik weet eigenlijk niet of het hier echt om respect gaat.mss zelfs eerder angst,en hoe meer ik erover nadenk,hoe zekerder ik hiervan ben.
Ze hebben beiden een erg klein draagvlak en zouden 300% zeker niet omkunnen met hoe ik onze 'relatie' ervaar.

Dus dan lijkt me 'uit angst' correcter dan 'uit respect'.

[Fred]

Hoi Tengeltje
Die tekst was ook bedoeld voor mensen die blijkbaar therapie nodig hebben hoor. Geen idee hoe dat met zou zit, ken je niet natuurlijk

Was het nou een type fout toen je zei "Ik kan niet zeggen dat ik gelukkig ben"?, dus moest er staan Ik kan niet zeggen dat ik ongelukkig ben?

[nx]

@Fred,zo 'zwaar' die tekst,en is totaal niet eentje waar ik me in herken.
Ik kan echt zeggen dat ik gelukkig ben.

Alleen staat dit los van dingen in je leven waar je nog naar zoekt,waar je mee in de knoop ligt of die je nog wil bereiken.
Die dingen kunnen meerwaarde geven aan het geluk die ik al ervaar.
Ik ben ook niet zo vlug van mijn stuk te brengen dat zoiets mijn leven zou beïnvloeden.
Ik raak er gewoon in gedachten niet uit.

@nx,respect....ik weet eigenlijk niet of het hier echt om respect gaat.mss zelfs eerder angst,en hoe meer ik erover nadenk,hoe zekerder ik hiervan ben.
Ze hebben beiden een erg klein draagvlak en zouden 300% zeker niet omkunnen met hoe ik onze 'relatie' ervaar.

Dus dan lijkt me 'uit angst' correcter dan 'uit respect'.

Zo zie je maar waar "respect" allemaal mee verward wordt.

[tengeltje11]

@ fred,net even alles overlezen,en ik kan dat niet vinden waar ik dat zogezegd getypt heb?(als het ergens zou staan,dan is het zeker een typfout)

nu,therapie is ook zoiets.
wie bepaald wie therapie nodig heeft?
ik geloof niet in andere mensen die eens gaan zeggen dat persoon a of b therapie nodig heeft.

[neus]

Sommige mensen hebben therapie, andere mensen hebben cursussen. Het maakt toch niet zoveel uit? Behalve dat het algemene idee zou kunnen zijn dat mensen met therapie minder zijn, maar die zijn toch ook bezig met zelfontwikkeling?

[tengeltje11]

maar is zelfontwikkeling niet iets die uit jezelf moet komen?omdat je zelf het gevoel hebt dat je het nodig hebt?
niet omdat iemand anders het zegt of meent te weten?

[neus]

Ik denk niet dat ik zo'n hoge dunk van mezelf heb dat ik denk dat ik alles zelf kan uitvinden.

Misschien dat als je een hoge dunk van jezelf hebt dat alles wel makkelijk wordt.

Ik lees woorden, veel woorden, die op een gegeven moment als een soort berg tussen jou en de wereld staan. Wat ik op zich wel een goede eigenschap van het zelf vind, is dat deze de woorden opzij schept en dan verder kijkt.

[Fred]

Hoi Tengeltje
Dat zegt je drie posting boven de posting waarin je zegt het niet te kunnen vinden dat je dat gezegd zou hebben.

En ja, natuurlijk bepaald iemand zelf of hij therapie wil. En dat wordt meestal bepaald door de lijdensdruk die iemand ondervindt.

[yopi]

Wie maakt hier nu een freudiaanse vergissing?
Ik lees Tengeltjes versie. Maar misschien heeft ze haar post aangepast ..?

[Fred]

Hoi Yopi
Nee hoor, het staat er nog. "Ik kan echt zeggen dat ik gelukkig ben"

[yopi]

Hoi Yopi
Nee hoor, het staat er nog. "Ik kan echt zeggen dat ik gelukkig ben"

Dat staat er inderdaad. Maar als ik jou in je antwoord citeer:

Was het nou een type fout toen je zei "Ik kan niet zeggen dat ik gelukkig ben"?, dus moest er staan Ik kan niet zeggen dat ik ongelukkig ben?

(Dit was de laatste keer hoor ..)

[Fred]

O zo, jaja .Had dus idd moeten staan (zoals eigenlijk ook uit de vervolg zin opgemaakt zou kunnen worden) echt ï.p.v. niet

[yopi]

hmm ..

[Fred]

O, na jouw "hm", keek ik nog een keer en zag dat er dus nog een fout in stond. Er had dus moeten staan:

Was het nou een type fout toen je zei "Ik kan ECHT(i.p.v. niet) zeggen dat ik gelukkig ben"?, dus moest er staan Ik kan niet zeggen dat ik GELUKKIG (i.p.v ongelukkig)ben Hehe